NERDESİN  EY ADLİ İLAHİ

Ya Rab!

Nimetini kullarının kahrına yönelttiler.

Sen Rahimsin, hem de Kerim.

Acı bize ne olur ey merhamet menbağı.

Türlü isyan vardı ama, Rahmeyledin Mekke’ye.

Görünmeyen kudretinle filleri mahveyledin.

Çiğnenmiş ekine döndü ordusuyla,

Zelil oldu Ebrehe.

Şimdi tarih tekerrürde,

Başladı  kirli savaş.

İmdat ya Rab!!

Gözetmezsen;

Genç ihtiyar  top yekun bir milletin

Cümlesi mahvolacak, hızlı yavaş.

Ya ilahi!

Varsa da bu ülkelerde

Yanlış yolun yolcusu

Yatmaktadır Kerbelada Resulün sevgilisi.

Cüneydi Bağdat,

Masum bakışlı Hallac

Ve daha nicesi.

İmam-ı Azam ki !...

Asırlardır toplumları etkiliyor nefesi.

Cümlesinin hürmetine ya Samet,

Ne olursun merhamet.

Ağaçlar kalem olup denizlerle yazılsa.

Mükevvenat nokta  nokta köşe bucak gezilse.

İlmin sonsuz, gücün bitmez.

Bir emrinle yok edersin.

                                                     Zalimlerin yanına binlercesi dizilse.

Biz suçluyuz sen Gafursun eyle nusret.

Birlik olup çanak tutan,

Tetik çekip ölüm saçan,

Hainlere verme fırsat.

Ya ilahi!

Gök yarılıp zulmet yağsın,

Yerden ölüm fışkırsın.

Yıldırımın biri gelip, biri gitsin

Durmaksızın peşi peşine.

Kaçacak yer bulamasın,

En şiddetli kahrın insin,

Müslümana savaş açan

Zâlimlerin başına.

Aşkınla yanan gönüller kor olmuş kavruluyor.

Has kulların seher vakti el açıp yalvarıyor.

Ya İlahi!

Maksat üstü söz çıkmışsa  istemeden dilimden.

Aciz kulum,

Senin için buğzetmekten

Başka bir şey, gelmiyor ki elimden.

İslam garip,

Düşman kavi.

Bu gidişle sonumuz ne?

Bildir nihayetini.

Yıllar yılı gözlüyorum ne olur Rabbim

Gönder şehadetini.

Ağustosta mor dağlara karlar yağar,

Hava soğuk.

Dost illerden rüzgar eser,

Bağdat yanar.

Feryat figan birbirine karışır,

Sesler boğuk.

Baba şehit, ana mecruh.

Ağlayarak iki çocuk siperlerde buluşur.

Bağdat yanar, alev sönmez,

Her an daha tutuşur.

Bu zulüme can dayanmaz.

İnsan üstü gayretinle dayan Cahit.

Umudum var elbet bir gün

Adl-İ ilahi yetişir.

                                  10 Şubat 2003