"Işık Saçan Nal Olsam" adlı kitabımdan

TOPRAK

Bastım daima ona, gezindim üstünde hep,

O kucaklamak için beni, aradı sebep.

(Kazma karnını yardı, bel bağrına saplandı,

Gücenmedi “sadık dost,” dört mevsim ürün verdi.)

Hem vefalı bağrından süzülüp gelir pınar.

Büyük küçük demeden, herkese şifa sunar.

Canından bebesine can veren ana sanki.

“Benim yarim topraktır,” dünkü ve de bu günkü.

Beton, asfalt insanı aslından kopardı bak.

Toprak ana olmadan yaşamaya imkan yok.

Kötü, çirkin ne varsa setreder perde gibi.

İnsan onda rahattır doğduğu evde gibi.

Her gelen bu dünyaya bir gün ölümü bekler.

Kimse kabul etmezde, toprak cesedi saklar.

Yeri geniş dünyanın herkes misafir onda.

Topraktan gelmiş insan, ona döner sonunda.

2003